MARIA SKŁODOWSKA – CURIE W SŁUŻBIE NAUKI
Ekspozycję poświęconej uczonej pokazano wcześniej w Parlamencie Europejskim w Brukseli pod auspicjami polskiej prezydencji. Parlament Europejski 28 września przyjął rezolucję związaną z Marią Skłodowską-Curie. W rezolucji zwrócił między innymi uwagę na to, jak wybitnym naukowcem była noblistka i jak wiele osiągnęła jako kobieta. Wystawa, oprócz części poświęconej życiu noblistki, składa się z części naukowej, w której pokazane zostały współczesne zastosowania odkryć Marii Skłodowskiej-Curie. Inicjatorką sprowadzenia ekspozycji do Zielonej Góry była europosłanka Jolanta Hubner. Podczas zwiedzania wystawy nasi uczniowie musieli odpowiedzieć na pytania dotyczące zagadnień związanych z Marią Skłodowską.
Maria Skłodowska urodziła 7 listopada 1867 roku w rodzinie nauczycielskiej. Ojciec Władysław Skłodowski był nauczycielem matematyki i fizyki oraz dyrektorem kolejno dwóch warszawskich gimnazjów męskich. Matka Bronisława Boguska, była dyrektorką prestiżowej warszawskiej pensji dla dziewcząt z dobrych domów. W wieku 10 lat, Maria Skłodowska rozpoczęła naukę na pensji dla dziewcząt, którą ukończyła 12 czerwca 1882 r. otrzymując złoty medal.
Po wyjeździe do Francji, Maria zdała w 1891 r. jako pierwsza kobieta w historii, egzaminy wstępne na wydział fizyki i chemii Sorbony. W dzień studiowała, a wieczorami pracowała jako korepetytorka zarabiając na utrzymanie. W 1893 r. uzyskała licencjat z fizyki, a w 1894 roku drugi licencjat z chemii. Również w 1894 roku poznała swojego przyszłego męża, Pierre'a Curie.
Pierre Curie zarekomendował Marię, Henrykowi Becquerelowi, który zaproponował jej podjęcie studiów doktoranckich pod jego opieką. Miała zbadać, dlaczego radioaktywność niektórych rodzajów rudy uranowej jest znacznie wyższa, niż wynikałoby to z udziału w niej czystego uranu. Te badania po 4 latach doprowadziły do odkrycia najpierw polonu, następnie dużo bardziej radioaktywnego radu. W 1903 r. Maria Skłodowska-Curie jako pierwsza kobieta w historii otrzymała stopień doktora fizyki. W tym samym roku przyznano jej także Nagrodę Nobla (wraz z H. Becquerelem i P. Curie).
Pierre'owi Curie władze Sorbony przyznały stanowisko profesora i zezwoliły na założenie własnego laboratorium, w którym Maria została kierownikiem badań. Niestety 19 kwietnia 1906 roku Pierre Curie zginął potrącony przez konny wóz; miał wtedy 47 lat. Maria utraciła ukochanego męża, przyjaciela, towarzysza. 13 maja tego samego roku rada wydziałowa postanowiła powierzyć Marii Skłodowskiej-Curie katedrę. Uczona stała się w ten sposób pierwszą kobietą profesorem Sorbony. Pod koniec 1911 r. otrzymała drugą Nagrodę Nobla, w dziedzinie chemii za zbadanie metalicznego radu i jego związków chemicznych.
Maria była inicjatorką utworzenia Instytutu Radowego, który stał się kuźnią noblistów — wyszło z niego jeszcze czterech laureatów nagrody Nobla, w tym córka Marii Skłodowskiej-Curie, Irena i zięć Frédéric Joliot-Curie. Fizykiem została również wnuczka Marii, Helena Joliot.
W czasie I wojny światowej Maria została szefem wojskowej komórki medycznej zajmującej się organizowaniem polowych stacji rentgenograficznych. Po wojnie uczona nadal szefowała Instytutowi Radowemu w Paryżu i jednocześnie jeździła po świecie, by wspomagać fundację i zakładać medyczne instytuty leczenia chorób nowotworowych.
Pod koniec lat dwudziestych zdrowie Marii Skłodowskiej-Curie bardzo się pogorszyło. Zaczęła tracić słuch i wzrok. Mimo to nadal intensywnie uczestniczyła w życiu naukowym – miedzy innymi w Konferencjach Solvayowskich, gdzie spotykało się grono takich uczonych jak Albert Einstein, Niels Bohr, Ernest Rutherford, Max Planck.
W 1932 r. z pomocą Prezydenta RP Ignacego Mościckiego utworzyła w Warszawie Instytut Radowy (obecnie Centrum Onkologii – Instytut im. Marii Skłodowskiej-Curie w Warszawie). Ofiarowała placówce gram radu, będący jej własnością. Dyrektorem Instytutu Radowego została jej siostra dr Bronisława Dłuska.
Maria Skłodowska-Curie zmarła 4 lipca 1934 roku w alpejskiej klinice Sancellemoz w Passy na białaczkę. W roku 1995 jej prochy wraz z prochami męża zostały przeniesione do paryskiego Panteonu w uznaniu jej zasług. Odznaczona została Legią Honorową. Przez magazyn „New Scientist” została uznana za największą kobietę naukowca wszechczasów...
