60 WSPANIAŁYCH

Czas na trzecią odsłonę cyklu 60. Wspaniałych. Tym razem prezentujemy kadrę kierowniczą naszej szkoły.

            Pani Katarzyna Pernal-Wyderkiewicz przez długie lata pracowała jako nauczyciel języka polskiego. Bardzo dbała o czystość mowy polskiej, a także kształtowanie postaw patriotycznych młodzieży i szacunek do historii, tradycji i dziedzictwa kulturowego naszego państwa. Zawsze miała bardzo dobry kontakt z uczniami, mimo że była nauczycielem wymagającym i konsekwentnym. Jej kompetencje zostały docenione przez ówczesnego dyrektora Jacka Karbownika, który zaproponował jej stanowisko wicedyrektora. W stosunku do nauczycieli zawsze była wymagająca, jako priorytet stawiała bezpieczeństwo i dobro młodzieży. Jako dyrektor ZST dbała o kształtowanie w uczniach postaw moralnych i obywatelskich, tożsamości narodowej, poszanowania dla polskiego dziedzictwa kulturowego, tradycji narodowych, regionalnych i lokalnych, wpajanie szacunku do symboli narodowych i munduru, rozbudzanie poczucia odpowiedzialności za losy ojczyzny.

            Po objęciu stanowiska dyrektora kontynuowała i poszerzała kooperację z wojskiem, rozwijając innowację klas mundurowych, zacieśniła współpracę z jednostkami wojskowymi. Widząc braki kadrowe na rynku pracy, otworzyła nowe kierunki nauczania: technik gazownictwa i technik geolog. Tym samym nawiązała współpracę i pozyskiwała fundusze z zakładu pracy PGNiG Nafta. Wspierała nauczycieli w organizacji konkursów i olimpiad, w tym w ogólnopolskiej olimpiadzie geologicznej, której jedna z edycji odbyła się w Zespole Szkół Technicznych.

            Dyrektor Pernal-Wyderkiewicz niejednokrotnie podejmowała odważne decyzje dotyczące losów szkoły. Była asertywna i kreatywna. Jej niezłomna postawa została doceniona na szczeblu regionalnym w konkursie Gazety Lubuskiej na Lubuszanina Roku 2014. Wkrótce potem została zaproszona do piastowania stanowiska wicekuratora w Lubuskim Kuratorium Oświaty, którą to funkcję pełni po dziś dzień.

60 WSPANIAŁYCH

Kolejna odsłona cyklu 60. Wspaniałych prezentuje naszych wieloletnich pracowników.

Pan Marek Rosiński po ukończeniu studiów rozpoczął pracę w przemyśle. Najpierw odbył staż w dziale technologicznym w Zakładach Elektronicznych „ELWRO” we Wrocławiu, a następnie jako kierownik odlewni w Spółdzielni Pracy Metalowo-Drzewnej w Sompolnie. Ze względów rodzinnych przeniósł się do Zielonej Góry i tutaj rozpoczął swoją „przygodę” z pracą nauczyciela.

            Był nauczycielem i wychowawcą kilku klas, m.in. jedynej w tamtym czasie (w latach 90-tych – przyp. aut.) klasie technikum pięcioletniego 5 TZPiA. Prowadził zajęcia teoretyczne i praktyczne, m.in. z zakresu mechaniki i wytrzymałości materiałów, metrologii warsztatowej i obróbki cieplnej. Był promotorem wielu prac dyplomowych, które do dziś służą jako pomoce dydaktyczne w nauczaniu przedmiotów zawodowych mechanicznych. Wspólnie z młodym nauczycielem Mariuszem Kitą, zadbali o dobre zaplecze dydaktyczne do zajęć praktycznych z zakresu przedmiotów zawodowych. Utworzyli pracownię sterowania pneumatycznego i hydraulicznego, pierwszą pracownię obrabiarek sterowanych numerycznie, a także wprowadzili nauczanie programowania tych urządzeń. Charakteryzowała go cierpliwość i zrozumienie problemów młodzieży. Uczył nie tylko profesjonalizmu w zawodzie, ale także empatii i prawidłowych relacji w zespole.  Lubił pracę z młodzieżą. Dla uczniów był wymagający, ale sprawiedliwy.

            Był koleżeński i życzliwy. Młodych nauczycieli otaczał opieką i wprowadzał w arkana nauczania. Dla współpracowników i uczniów okazywał szacunek. Łatwo nawiązywał kontakty. Miał poczucie humoru, które go nie opuściło aż do ostatnich chwil jego życia. (…) Mało kto o tym wie, że lubił gotować. Przy gotowaniu odpoczywał.

            Odszedł zdecydowanie za wcześnie, ale pozostawił wolę:

„Chcę, żeby to, że istniałem, coś znaczyło”.

60 WSPANIAŁYCH

Kolejna odsłona cyklu 60. Wspaniałych prezentuje naszych wieloletnich pracowników, obecnie emerytowanych.

Nauczyciel języka polskiego

            Pani Urszula Marciniak, z domu Charydczak jest ikoną naszej szkoły, która kształtowała w młodzieży zamiłowanie do języka polskiego przez 34 lata. W szkole zawodowej, którą wówczas był obecny Zespół Szkół Technicznych, praca polonistki nie była łatwa. Mimo to p. Urszula nie poddawała się i poprzez ciekawe zajęcia inspirowała swoich wychowanków do poznawania piękna naszej mowy ojczystej. Poprzez systematyczne wyjścia do teatru i na seanse filmowe przybliżała uczniom nawet najtrudniejsze sztuki oraz sylwetki aktorów.

            Jako kierownik zajęć pozalekcyjnych starała się o ich atrakcyjność dla młodzieży i jak najwyższy poziom. Dlatego też przy pomocy zakładu patronackiego, jakim w tym czasie był Zastal, zaprosiła świetnych specjalistów - instruktorów tanecznych, wokalnych, fotograficznych i muzycznych do prowadzenia kół. Sama założyła też koło recytatorskie i teatralne, które dały jej najwięcej satysfakcji. Charakterystyczne dla p. Urszuli były zadania domowe, w ramach których uczniowie oglądali spektakle Teatru Telewizji, a następnie pisali do nich recenzje. Język polski przybliżała swoim uczniom w trakcie zajęć terenowych w Krakowie i Zakopanem. Podczas takich wycieczek uczniowie zobaczyli Harendę – dom i muzeum Jana Kasprowicza, Atmę – dom Karola Szymanowskiego, czy miejsce i historię powstania pierwszego polskiego kabaretu literackiego „Zielony Balonik”. Dodatkową atrakcją były spektakle w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie.

            Pani Urszula jest humanistką w pełnym tego słowa znaczeniu. Zawsze dbała o wszechstronny rozwój uczniów. Wpajała im nie tylko piękno języka polskiego, ale i przybliżała  sylwetki bohaterów polskich i zielonogórskich, a także wielkich aktorów: damę polskiej estrady, panią Beatę Tyszkiewicz, czy uczestników walk na różnych frontach II wojny światowej.

            Nauczyciele, którzy mieli przyjemność współpracować z p. Marciniak wspominają ją jako bardzo dobrą polonistkę, odznaczającą się ogromną kulturą i nienagannymi manierami. Jej szczęście wiązało się ze szkołą, w której – jak sama mówi:

„Wszędzie po drodze zostawia się cząstkę siebie.”

(T. Makowski)

„My seniorzy tej szkoły, pracujący przez lata w tej samej placówce oświatowej, jesteśmy z kresów i innych stron Polski. Żyliśmy w PRL-u, kształciliśmy się, przeżywali przyjaźnie, miłości, dokonywaliśmy trudnych wyborów życiowych i politycznych. Wielu z nas włączyło się w „karnawał” Solidarności i doczekało wolnej demokratycznej Polski.

Z okazji jubileuszu szkoły przypominamy minione lata młodości i dojrzałości. I słowami poety Tadeusza Śliwiaka możemy potwierdzić, że:

„To nasza młodość z kości i krwi

To nasza młodość, co czasami kpi

Co nie ustoi w miejscu zbyt długo

Ona co pierwszą jest, potem drugą

Ta nasza młodość, ten szczęsny czas

Ta para skrzydeł zwiniętych w nas”