„OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA” – SPOTKANIE Z OKAZJI 60- LECIA ZST

25 stycznia z okazji jubileuszu szkoły odbyło się spotkanie pt: „Ocalić od zapomnienia”.  Myślą przewodnią była chęć poznania przez obecnych uczniów historii naszej szkoły opowiedzianej przez byłych pracowników Zespołu Szkół Technicznych.

Swoją opowieść rozpoczął Pan mgr Jan Wiśniewski, wieloletni dyrektor placówki. To za Jego czasów Mikołaj Kopernik stał się naszym patronem. Historie i różne bardzo ciekawe, a niekiedy śmieszne historie dopowiadali inni goście: Pani mgr inż. Krzysztofa Kolouszek, Pani mgr Honorata Legan-Iliew, Pan mgr inż. Henryk Kosowicz, dzięki czemu młodzież mogła usłyszeć jak bardzo odległa jest historia „szkoły na górce”. Głos zabrał również Pan mgr Lech Darski, którego miłość do sportu zaowocowała  utworzeniem klas sportowych  i Lubuskiej Szkoły Piłkarstwa Młodzieżowego. Młodzież mogła wysłuchać wspomnień Pani mgr Katarzyny Pernal-Wyderkiewicz, , która  z ogromnym sentymentem opowiadała o swojej pracy jako nauczycielki języka polskiego, o relacjach z uczniami, o blaskach i cieniach pracy w szkole. Pani Katarzyna Pernal-Wyderkiewicz  zajmowała również stanowisko dyrektora ZST, a obecnie jest Lubuskim Wicekuratorem  Oświaty, dlatego poznała specyfikę pracy w szkole z  różnej perspektywy.  Wśród zaproszonych gości byli obecni nauczyciele: Pan mgr inż. Mariusz Kita – obecny dyrektor ZST, wicedyrektor Pani mgr Roma Rypson – Goluda, Pani mgr Anna Roszak, Pan mgr Grzegorz Mentel, który był uczniem naszej szkoły. Wszyscy goście byli zgodni: kontakt z młodzieżą zawszy był ważny, był siłą napędową wielu podejmowanych działań, dawał chęć i zapał do pracy. Do dziś wielu absolwentów ma stały kontakt ze swoimi nauczycielami.

„Ocalić od zapomnienia” to jedno z wydarzeń towarzyszących obchodom 60 – lecia istnienia naszej szkoły. Kolejnym będzie międzyszkolny konkurs wiedzy o szkole i naszym patronie Mikołaju Koperniku. A w marcu zostanie wkopana kapsuła czasu pod obeliskiem postawionym z okazji 40 – lecia ZST.

Zaproszenie byłych i obecnych pracowników oraz przedstawicieli  klas to było bardzo ważne i potrzebne spotkanie. To pomost pomiędzy dawnymi a obecnymi czasami. Wspomnienia osób, które są integralną częścią historii naszej szkoły to skarbnica wiedzy o dziejach „szkoły na górce”. Serdecznie dziękujemy za przybycie wszystkim  gościom  oraz młodzieży. Szczególne podziękowania kierujemy do uczniów prowadzących to spotkanie: Kai Czapli i Jędrzeja Krystka z klasy IV LAP. Dziękujemy Karolinie Lachowicz z klasy I LB za uświetnienie spotkania wspaniałym występem wokalnym. Fantastycznie spisali się szkolni operatorzy od oprawy muzycznej. Szczególne podziękowania składamy Pani mgr Edycie Polewskiej i Pani mgr Lucynie Hoffman.

Na stronach „Gazety Lubuskiej” można przeczytać artykuł o spotkaniu:

 Organizatorki:

Beata Jóźwiak i Ines Fronczyk-Zelisko

KONDOLENCJE

Z wielkim smutkiem przyjęliśmy wiadomość, że 13 lutego 2023 r. odeszła nasza koleżanka  

Ania przez wiele lat pracowała w administracji  naszej szkoły, była wspaniałym pracownikiem i serdeczną i życzliwą koleżanką.

Ostatnie pożegnanie odbędzie się w czwartek, tj. 16 lutego br. o godz. 11.20 na Starym Cmentarzu przy ul. Wrocławskiej w Zielonej Górze.

Córce i Rodzinie składamy wyrazy współczucia i najszczersze kondolencje.

Aniu, pozostaniesz w naszej pamięci !

Dyrekcja, Grono Pedagogiczne i Pracownicy Zespołu Szkół Technicznych im. Mikołaja Kopernika 

60. WSPANIAŁYCH

Kolejna odsłona cyklu 60. Wspaniałych prezentuje naszych wieloletnich pracowników, obecnie emerytowanych.

Nauczyciel przedmiotów zawodowych z obszaru budowlanego, podstaw techniki, podejmowania i prowadzenia działalności gospodarczej, BHP i komunikacji interpersonalnej oraz informatyka; najmłodszy emeryt ZST

            Pani Beata Cichowlas-Poleszak rozpoczęła pracę w ZST w 2011 r. w związku z nowo otwieranym wówczas kierunkiem kształcenia: technik gazownictwa. W ciągu jedenastu lat pracy w naszej szkole wykazała się kreatywnością i niesamowitą pomysłowością. Zorganizowała i wyremontowała pracownię gazowniczą, pozyskując środki z różnych firm. Stale współpracowała ze sponsorami PGNiG, PSG,  Gaz-System, Eko Rogowski, IBiOŚ UZ, wzbogacając tym samym warsztat pracy, oraz organizując ciekawe zajęcia dla uczniów.

            Systematycznie promowała szkołę na Targach Edukacyjnych i podczas dni otwartych. Jej dystans do siebie i wesołe usposobienie wyrażała poprzez uczestnictwo w korowodach winobraniowych, w których reprezentowała szkołę razem z uczniami, przebrana za różne postacie. Pani Poleszak wspierała pasje i zainteresowania uczniów, mobilizując ich do udziału w konkursach przedmiotowych.

            Do sukcesów, którymi może pochwalić się p. Cichowlas-Poleszak, niewątpliwie należy wysoka lokata w plebiscycie „Nauczyciel na Medal 2021” – na etapie rejonowym zajęła I miejsce w kategorii szkół ponadpodstawowych miasta Zielona Góra, a na etapie wojewódzkim – V miejsce w kategorii szkół ponadpodstawowych Województwa Lubuskiego. Pani Cichowlas-Poleszak do dzisiaj utrzymuje stały, bliski kontakt z absolwentami i pracownikami szkoły. Świadectwo o pani Beacie dają dawni współpracownicy i rodzice:

• mgr Katarzyna Pernal-Wyderkiewicz (b. dyrektor ZST, aktualnie Lubuski Wicekurator Oświaty): „W mojej opinii, Beata Cichowlas-Poleszak jest wyjątkowa, pracowita, twórcza, zawsze traktowała uczniów z wyrozumiałością, ale jednocześnie była wymagająca. Dlatego miała wyniki. Nauczyła swoich uczniów nie tylko zdawać egzaminy praktyczne, ale również te życiowe”.
• mgr inż. Mirosław Wyderkiewicz (b. nauczyciel przedmiotów zawodowych w klasach o profilu gazowniczym i geologicznym, pracownik PGNiG SA): „Beata Cichowlas-Poleszak to super koleżanka, z którą doskonale się współpracowało. Beata była twórcza, potrafiła pomysły, czasami nierealne, wcielać w życie. Dla niej nic nie było niemożliwe. To piękne czasy. Team z Beatą zawsze odnosił sukcesy. Z nią można było góry przenosić. Ze wspomnień – najlepiej wspominam Barbórki, Dni Szkoły i Korowód Winobraniowy”
• Katarzyna Paszek (mama Damiana, b. ucznia klasy elektryków, absolwenta 2018): 

Ten cytat doskonale pasuje do Pani Beaty Cichowlas-Poleszak. Uczyła, co jest w życiu ważne, zawsze cierpliwa, otwarta, gotowa do pomocy. Wiele inicjatyw Pani Beaty wywoływało ogólną radość u młodzieży, a podarki dla nich były strzałem w dziesiątkę np. „tablo pamiątkowe” na koniec szkoły (będą mogli po latach wrócić do czasów szkolnych). Panią Beatę wyróżniało to, że potrafiła w dorosłych facetach (klasę mego syna prowadziła jako wychowawca w ich ostatnim roku nauki) widzieć również dzieci, wydobyć z nich tę dziecięcą radość. Do dziś mój syn wspomina wyjście z wychowawczynią do „Skokoloco - Park Trampolin”. Wielcy, z zarostem, mężczyźni, skakali jak małe dzieci. Pani Beata nie tylko kiedyś miała wspaniały kontakt z młodzieżą, nawet i dziś pisze z nimi na grupie, którą dla nich założyła. Jestem wdzięczna, że mój syn trafił na osobę, która potrafiła ukierunkować chłopców, dzięki niej zbierają tego obfite owoce”.

            Jako najmłodszy emeryt, pani Beata w dalszym ciągu jest pełna energii i wigoru. Udziela się społecznie, realizując swoje pomysły, wspierając osoby z chorobą Alzheimera, a od roku 2022 angażując się w pomoc uchodźcom z Ukrainy poprzez pracę w ośrodku pomocowym przy biurze wsparcia w Urzędzie Marszałkowskim.

60. WSPANIAŁYCH

Kolejna odsłona cyklu 60. Wspaniałych prezentuje naszych wieloletnich pracowników, obecnie emerytowanych.

Jedną z najdłużej pracujących osób w naszej szkole był pan Wiesław Werkowski, nauczyciel fizyki i informatyki. Rozpoczął pracę w naszej placówce w 1987 r. po Szkole Podchorążych Rezerwy. Do pracy w ówczesnej przyzakładowej szkole Falubazu, Zastalu i Lumelu przyjął go dyrektor Jarosław Merena. Królestwem pana Werkowskiego stał się na całe lata gabinet nr 45 (obecnie 312).

Uczniowie szkoły zawodowej byli zatrudnieni jako pracownicy młodociani i na czas nauki byli oddelegowani do szkoły. Wychowawcy musieli co miesiąc sporządzać raporty z nieobecności nieusprawiedliwionych swoich podopiecznych, którym te godziny były potrącane z wypłaty.

„Podczas pierwszej Rady Pedagogicznej zostałem mile przyjęty przez koleżanki i kolegów. Ponieważ to była moja pierwsza praca jako nauczyciela, musiałem składać ślubowanie. To były czasy PRL-u. Jako ciekawostkę podam, że razem ze mną zaczął pracować Grzegorz Cybulski, ówczesny rekordzista Polski w skoku w dal (8,27 m – rekord Polski w latach 1975-2001 – przyp. aut.).

A potem zaczęła się praca. Prowadzenie lekcji, kartkówki, sprawdziany, wywiadówki, zebrania itp. Przez pierwsze dwa lata – do czasu mianowania – musiałem pisać konspekty do lekcji. Praca młodego nauczyciela nie zamyka się w 18 godzinach dydaktycznych. Średnio w tygodniu na pracę przeznaczałem od 40 do 50 godzin. Dlatego starałem się pomóc, podpowiedzieć, doradzić, wprowadzić w życie szkoły wszystkich nowo przyjętych kolegów i koleżanki.

Wydawać by się mogło, że praca monotonna, że co rok to samo, te same zadania w szkole, ten sam materiał do przekazania – nauczenia. Dzięki uczniom tak nie było. Co rok przychodził nowy rocznik i co rok należało modyfikować swój sposób pracy. To oni „zmuszali” mnie do innego spojrzenia na ludzi.

W ciągu 28 lat pracy spotkałem na swojej drodze różnych ludzi (tj. uczniów). Piszę ludzi, bo dla mnie każdy uczeń to był człowiek, wprawdzie młody, ale człowiek. Jak to w takiej grupie, byli tacy których się nie wspomina, i tacy którzy trwale zapadli w pamięć. Dla mnie jest ważne, choć nie pracuję od kilku lat, że do tej pory spotykam „swoich” uczniów, którzy na mój widok uśmiechną się, powiedzą „dzień dobry”, czasami zagadają co słychać. Jest to miłe.

Kilka ciekawostek.

W latach 90-tych do szkół wchodziła informatyka. Dostałem zadanie od dyrektora, że mam prowadzić lekcje z tego przedmiotu. I prowadziłem, mając do dyspozycji aż 4 komputery klasy PC na grupę.

Kolega, który w szkole wieczorowej uczył chemii, poszedł na urlop zdrowotny. Ja przejąłem jego obowiązki. Z chemii w szkole średniej ledwo zdałem do następnej klasy, ale chemia i fizyka to przedmioty ścisłe, więc…  W trakcie przygotowywania się do zajęć zrozumiałem istotę pojęcia mol (obecnie gramocząsteczka). Lepiej późno niż wcale.

Nigdy nie miałem pamięci do łączenia nazwiska i imienia z osobą. Rozwiązałem ten problem w prosty sposób. Rozsadzałem uczniów w klasie według numeru z dziennika. Tak rozsadziłem, że z tego sposobu nawiązały się bliskie więzi miedzy uczennicą i uczniem. Wiem, bo znam jedno małżeństwo, a o dwóch jeszcze słyszałem”.

Wiesław Werkowski

            Powiedzonko, z którym najbardziej kojarzymy pana Werkowskiego to:

„Jedynki stawiam gratis”.